Kategoria: zoologia

Rysunek jeża z jabłkiem na kolcach to motyw znany każdemu dobrze od czasów dzieciństwa, ale też towarzyszący nam już od starożytności. Średniowieczne ryciny przedstawiają także te niesamowite zwierzątka, jak turlają się na plecach, żeby nadziać owoce na igły. Nie wiadomo jednak jak i po co miałyby to robić. Po pierwsze odpowiedź na pytanie czy jeże lubią jabłka jest raczej negatywna. Po drugie nawet jeżeli czasem skuszą się na ten przysmak jak miałyby umieszczać a potem zdejmować jabłka z pokrytego kolcami grzbietu?

Czym żywią się jeże?

Jeż jest zwierzęciem drapieżnym i żywi się przede wszystkim owadami, ślimakami, dżdżownicami, małymi płazami i gadami oraz drobnymi ssakami. Rzadko zjada również grzyby lub przejrzałe opadłe owoce.

Skąd zatem wziął się mit o transportowaniu przez jeże jabłek na kolcach? Ma bardzo długą historię i wywodzi się z początków naszej ery. Wtedy to Pliniusz Starszy (23-79 n.e) historyk i pisarz rzymski, napisał swoistą encyklopedię – “Historię naturalną”. W 37 księgach zawarł ówczesną wiedzę i wyobrażenia dotyczące świata. A jeden z rozdziałów księgi VIII. – “Natura ziemskich zwierząt” poświęcił jeżowi. Oto co m.in. napisał:

“Jeże również gromadzą jedzenie na zimę. Wtaczają się na jabłko, kiedy to leży na ziemi, przebijają je swoimi igłami, następne biorą kolejne do pyska i przenoszą je do zagłębień w drzewach.”

Narysował on również jeża właśnie z jabłkiem na grzbiecie. Od tego czasu opowieść ta jest powielana i trwale zadomowiła się w świadomości wielu osób.

Gdzie możemy spotkać jeża?

Jeż jest zwierzęciem aktywnym o zmierzchu i w nocy. Dzień spędza w bujnych zaroślach, pod liśćmi lub stosem gałęzi, o zmroku natomiast, opuszcza kryjówkę w poszukiwaniu pożywienia. Ma doskonały słuch i węch, jego ruchliwy nos stale bada otoczenie w poszukiwaniu pokarmu lub ukrytego drapieżnika. Zaniepokojony jeż nie ucieka, ale zwija się w kulę, strosząc ostre kolce. Taka zbroja zwykle uniemożliwia wrogowi atak.

Jeże są nie tylko sympatyczne, ale i pożyteczne. Chętnie odwiedzają nasze ogrody i pomagają nam walczyć ze szkodnikami. Aby zapewnić im bezpieczne i wygodne schronienie, wystarczy zostawić w ustronnym miejscu stos gałęzi i zeschłych liści.

Dlaczego jeże tak często
giną na drogach?

Jeże niestety są częstymi ofiarami współczesnej cywilizacji. Co roku tysiące tych zwierząt ginie pod kołami samochodów. Upodobały sobie one asfaltowe drogi jako miejsce żerowania z kilku powodów. Po pierwsze rozgrzana słońcem powierzchnia szosy przyciąga wieczorami mnóstwo zwierząt, którymi żywią się jeże. W pobliżu drogi znajduje się również sporo padliny, np. przejechane żaby i potrącone owady, a tak łatwy łup przyciąga jeże nawet z daleka. Poza tym ciepło jakie emituje rozgrzany asfalt sprzyja samym jeżom, których ciało szybko się wychładza. Niestety, jeż jest bardzo pewien swojej kolczastej zbroi i nie ucieka spod kół samochodów. Dlatego tak wiele jeży ginie na drogach.

Biedronki to dobrze wszystkim znane i bardzo lubiane niewielkie chrząszcze. Rzadko kto jednak wie, że są one nie tylko sympatyczne ale niezmiernie pożyteczne. Biedronki żywią się mszycami i innymi szkodnikami naszych ogrodów. Musimy wiedzieć jak zimują biedronki, aby sprawić by nasze ogrody były dla nich przyjazne.

Te sympatyczne chrząszcze należą do rodziny biedronkowatych (Coccinellidae). Na świecie występuje ponad 5 tysięcy gatunków, a w Polce zaledwie około 80. Najczęściej spotykamy biedronkę siedmiokropkę i biedronkę dwukropkę. Biedronka siedmiokropka ma owalne i wypukłe ciało, szeroką głowę i krótkie czułki. Na charakterystycznym, szerokim przedpleczu znajdują się dwie, białe plamki. Na czerwonych pokrywach ma siedem czarnych kropek – po trzy na każdej z pokryw i jedną na ich łączeniu.

Czym żywią się biedronki?

Zarówno larwy jak i osobniki dorosłe zjadają przede wszystkim mszyce jednak nie są zbytnio wybredne i nie pogardzą innymi owadami. W ich menu często pojawiają się miodówki, roztocza, mączliki, czerwce, tarczniki, a nawet larwy muchówek, chrząszczy oraz niewielkie gąsienice. Biedronki są bardzo żarłoczne – w ciągu swojego życia mogą zjeść kilkaset mszyc przez co pomagają w ograniczaniu liczebności tych szkodników!

Cykl życiowy biedronek

Biedronki można obserwować już wczesną wiosną, kiedy to wychodzą ze swoich zimowych kryjówek. Zimują wyłącznie dorosłe osobniki, najczęściej w stertach liści, kamieni lub patyków, w zagłębieniach kory lub innych kryjówkach (np. na strychu lub w opuszczonej budce dla ptaków).

Wyposzczone po zimowym śnie chrząszcze są bardzo żarłoczne. Muszą szybko odzyskać utracone siły i przygotować się do godów. Zjadają w tym czasie ogromną ilość szkodników, głównie mszyc. Następnie, na początku maja samice składają jaja. Jaja biedronek są żółte lub pomarańczowe, beczułkowate. Biedronki składają jaja w skupiskach (po 30-50 sztuk), w pobliżu kolonii mszyc, tak aby młode osobniki już od momentu wyklucia miały stały dostęp do pokarmu.

Larwy występują najliczniej od czerwca do sierpnia. Są bardzo żarłoczne i zjadają wszystko co spotkają na swojej drodze. Gdy brakuje im pokarmu mogą nawet zjadać jaja innych biedronek, a nawet swoje młodsze rodzeństwo. Larwy po około 3 tygodniach przeobrażają się w poczwarki, które po kilku dniach zmieniają się w dorosłe chrząszcze.

Larwy biedronek w niczym nie przypominają swoich kolorowych rodziców. Mają wydłużone czarne ciało, wyraźnie zaznaczoną głowę i 3 pary odnóży. Niestety larwy biedronek są nam mało znane. Bardzo często mylimy je ze szkodnikami i niszczymy. Naprawdę warto dobrze zapamiętać jak wyglądają.

Aby biedronki dobrze się czuły w naszym ogrodzie powinien on bardziej przypominać leśne zarośla i dziką łąkę niż angielski trawnik, wypielone rabatki i równo przystrzyżone żywopłoty. Dobrze jest pozostawić kilka dzikich zakątków w ogrodzie aby biedronki dobrze się tam czuły. Pozostawiając nawet niewielkie sterty liści i patyków zapewniamy biedronkom miejsce do zimowania. Oczywiście warto jest także ograniczyć do minimum stosowanie chemicznych środków ochrony roślin i nawozów mineralnych. Biedronki na pewno docenią takie działania :).